Shtëpia ishte e errët dhe shumë e qetë, veçanërisht duke pasur parasysh tendencën e Markut për t’i lënë gjërat të bëheshin kaotike. Mora valixhen time dhe u nisa drejt derës, me dëshirën për t’u rrëzuar në shtrat. Ajo që më përshëndeti në anën tjetër të derës, megjithatë, ishte larg kthimit paqësor që prisja në shtëpi.
Hapa derën për të gjetur Tommy dhe Alex të shtrirë në dyshemenë e ftohtë dhe të fortë të korridorit, në gjumë të thellë. Ata ishin të mbështjellë me batanije, por kjo nuk e bëri pamjen më pak të bezdisshme. Fytyrat e tyre ishin të njollosura me papastërti dhe rrobat e tyre ishin të rrudhura dhe të çrregullta. Ata dukeshin sikur kishin kaluar në një zonë lufte, jo një javë nën kujdesin e babait të tyre. Zemra më rridhte dhe mendja ime rrotullohej nga skenarët e rasteve më të këqija. Çfarë ndodhi? Pse djemtë e mi po flinin në dysheme? Ku ishte Marku? I kalova në majë të gishtave fëmijët, duke u kujdesur që të mos i zgjoja akoma dhe u nisa drejt dhomës së ndenjes. Ajo që pashë atje nuk më qetësoi nervat. Vendi ishte një fatkeqësi. Kutitë e picave dhe kanaçet e zbrazëta të pijeve të gazuara ishin shpërndarë nëpër tavolinën e kafesë dhe ajo që dukej si akullore e shkrirë pikonte nga buza. Kjo nuk ishte shtëpia që kisha lënë pas. Ishte sikur një tornado të kishte përshkuar dhomën tonë të ndenjjes.
Kontrollova dhomën e gjumit më pas, duke shpresuar të gjeja Markun e vdekur pas një dite të gjatë përpjekjesh për të menaxhuar fëmijët. Por shtrati ishte bosh, ende i rregulluar, sikur askush të mos kishte fjetur fare në të. U fut paniku. A ishte mirë Mark? Kishte ndodhur diçka? Vrapova në korridor, duke skanuar dhomat një nga një. Pikërisht atëherë e dëgjova – një tingull i dobët e i mbytur vinte nga dhoma e djemve. Hapat e mi u ngadalësuan kur iu afrova derës së tyre. Me zemrën që më rrihte në vesh, e hapa me kujdes. Brenda, im shoq u ul i përkulur, i zhytur plotësisht në një lojë video. Ai mbante kufje, i rrethuar nga kanaçe pijesh energjike dhe një grumbull ushqimesh. Dhoma e djemve ishte shndërruar në atë që mund të përshkruhet vetëm si parajsa e lojtarëve. Një televizor gjigant mbulonte një mur, dritat LED shumëngjyrëshe vezullonin kudo dhe një mini-frigorifer gumëzhinte qetësisht në qoshe. Inati im u ndez. Marku as që e kishte vënë re që isha në shtëpi. Ai ishte shumë i zënë duke luajtur videolojën e tij për të kuptuar se fëmijët tanë po flinin në dysheme. Qesharake e situatës më vlonte gjaku. U vërsula dhe ia hoqa kufjet nga koka. “Marku! Çfarë dreqin po ndodh?” I befasuar, ai më ngriti sytë, duke u ndezur sytë sikur sapo ishte zgjuar nga një ëndërr. “Oh, hej, vogëlush. Jeni herët në shtëpi.” “Herët? Është mesnatë!” Unë fërshëlleva. “Dhe pse fëmijët tanë flenë në korridor?” “Oh, është mirë. Ata po argëtoheshin, si një aventurë e vogël apo diçka e tillë, “tha Marku me një valë mospërfillëse, duke u dorëzuar përsëri drejt kontrollorit të tij. E kapa kontrolluesin përpara se ai të mundte. “Një aventurë? Ata janë gjashtë dhe tetë vjeç, Mark! Ata po flenë në dysheme si qentë! Çfarë nuk shkon me ty?” “Hajde, Sarah. Mos u bëj kaq zhurmëmadh,” rënkoi ai. “Janë mirë. Unë i kam ushqyer ata dhe gjithçka. Nuk është se i kam lënë pas dore.” “Duke i ushqyer ata?” thashë, i pabesueshëm. “Pica dhe akullorja nuk llogariten si një dietë e ekuilibruar. Dhe a janë larë edhe një herë që kur jam larguar unë?” Marku ngriti supet, dukshëm i mërzitur. “Ata janë djem. Ata supozohet të ndoten. Nuk është ndonjë gjë e madhe.” Nuk ka punë të madhe? Mendova se koka do të më shpërthente. “Marku, fëmijët tanë nuk janë kafshë! Nuk mund t’i lini thjesht të vrapojnë kur jeni ulur këtu duke luajtur videolojëra. Ti je babai i tyre, jo një adoleshent me pushime verore!”
Be First to Comment