Drita e ngrohtë dhe e artë mbushi lokalin nga shkëlqimi i butë i llambadarit. Ambjentet e shkëlqyera të tavolinës dhe karriget prej kadifeje krijuan një mjedis të rafinuar.
Bashkëshorti im, Marku, më kishte siguruar se dhjetëvjetori i martesës sonë do të ishte më i paharrueshëm. Kisha vizionuar një mbrëmje dekadente të kompletuar me pjata të shkëlqyera dhe verë me flluska. Pashë buzëqeshjet e ditura që shkëmbyen kamarierët teksa ishim ulur. Ata dukej se e njihnin mirë Markun. Restoranti më i shtrenjtë në qytet, “La Belle Époque”, ishte vendi ku ai kishte një rezervim. Ky vend ishte menduar për ngjarje të rëndësishme, dhe sonte ishte një prej tyre. Marku buzëqeshi me indiferentizëm dhe më dha menunë. Porosit çfarë të duash, i dashur, – u përgjigj ai, por në sytë e tij kishte një mesazh tjetër. E lexova shpejt menunë, e cila ishte e mbushur plot me artikuj të shtrenjtë, por të shijshëm, përshkrimet e të cilave më lanë gojën. Eksitimi më mbushi, thashë: “Mendoj se do të kem për të filluar biskotën e karavidheve dhe më pas fileto mijonon.” Buzëqeshja e Markut u ngushtua. Në fakt, a do ta kishit mendjen të filloni me një sallatë shtëpiake? Jini të shkurtër. Me të vërtetë keni ndërmend të ulni peshën tuaj, apo jo? Herën tjetër që do të vizitojmë, ndoshta do të vishni atë fustanin e kuq të mrekullueshëm që kam në sy.” Deklaratat e tij ngjanin me një shuplakë. Ndjeva një skuqje të mprehtë poshtërimi ndërsa shikoja përreth. A e mendoi këtë si shaka? Megjithatë, unë mund të them se ai ishte serioz nga shkëlqimi prej çeliku në sytë e tij. “Marku, është përvjetori ynë,” kundërshtova në heshtje. “Mendova -” Ai e preu kamerierin me një dorë, duke i thënë: “Ti menduat gabim.” “Unë do të pi Chateaubriand, medium i rrallë, dhe gruaja ime do të ketë sallatën e shtëpisë. dhe një shishe verën tuaj më të mirë të kuqe.” Kamarieri ndaloi dhe më hodhi një vështrim të keq. “Shumë mirë, zotëri.” Me një grumbull të trishtuar sallate jeshile para meje, gëlltita tërbimin tim. Marku shijoi çdo kafshatë të darkës së tij të pasur, duke treguar butësinë e biftekit dhe thellësinë e salcës. Për të, të paktën, vera rridhte lirshëm. Piva ujin, duke u ndjerë sikur vakti nuk do të mbaronte kurrë. Ishte e dhimbshme të pranoja sjelljen dominuese të Markut gjatë darkës. Ndërsa unë zgjodha sallatën time, ai po shijonte çdo kafshatë të biftekut të tij dhe bënte komente për të. Bëra një përpjekje për të qëndruar i qetë, por inati im po ziente nën sipërfaqe. Pa më hedhur një sy, ai bëri porosinë e tij të ëmbëlsirës – një sufletë të pasur me çokollatë – dhe tha: “Ajo mbaroi.” Më vinte turp. Dhe ja ku isha, duke marrë shpatullën e ftohtë në përvjetorin tonë të martesës. Vendosa të mos e lija këtë pasi ai po shijonte ëmbëlsirën e tij. Do të sigurohesha që ky përvjetor të ishte në kujtesën e tij për të gjitha arsyet e gabuara. Unë buzëqesha me vete dhe fillova të formuloja një strategji. Herët në mëngjes, u ngrita. Marku vazhdoi të gërhiste pranë meje. Me idetë që më fluturonin nëpër kokë, u ngrita në heshtje nga shtrati. Ai u nis për në punë dhe unë fillova të punoja vetë. Planifikova plane të shumta dhe u kërkova miqve disa favore. Ishte koha për të ndërruar rolet. Unë përgatitesha gjatë gjithë ditës. Fillimisht kam komunikuar me drejtuesit e “La Belle Époque”. Unë dhashë shpjegimin tim, bëra rezervime për të njëjtën tavolinë për natën tjetër. Menaxheri pranoi të ndihmonte, duke kuptuar gjendjen time të vështirë. Më pas huazova fustanin e mrekullueshëm të kuq që Marku e kishte lavdëruar gjithmonë duke telefonuar një mik që punonte në një butik. Më pas rashë në kontakt me një shokun tim që punon si avokat dhe më ndihmoi të hapja një llogari bankare personale. Ajo verifikoi specifikat e llogarisë sonë dhe paratë e urgjencës që Marku kishte fshehur. Pasja e parave më bëri të ndihesha mjaft i sigurt për të ndërmarrë hapin tjetër. Pasi rregullova gjithçka, i dërgova Markut një shënim duke thënë: “Takohu në La Belle Époque në orën 19:00.” Vishni rroba të bukura. Ema.” Të gjitha gjërat ishin gati kur Marku u kthye në shtëpi. Mesazhi e priste në banak të kuzhinës dhe shtëpia heshti. Kur e zbuloi, padyshim që buzëqeshi, duke besuar se do të ikte me një natë tjetër luksi në kurrizin tim. Ai nuk e kishte idenë se çfarë kisha rezervuar për të. Ndërsa bëhesha gati për mbrëmjen, përjetova një përzierje ankthi dhe ngazëllimi. E dija se kjo ishte një lëvizje e rrezikshme, por ishte e nevojshme. Doja të më trajtonin përsëri si një qenie njerëzore dhe doja t’i tregoja Markut këtë. Për arsye shumë të ndryshme, ky do të ishte një përvjetor që të dy nuk do ta harronim kurrë. Marku u shfaq në restorant me një shprehje të vetëkënaqur. Unë u ula menjëherë, i veshur me veshjen e kuqe që ai adhuronte. Ai u ul, dhe unë i buzëqesha, një buzëqeshje misterioze, simpatike. “Do ta shihni,” i bëra me shenjë kamarieres si përgjigje. “Kam marrë guximin të porosis për ne.” Edhe pse e ngushtoi shikimin, ai heshti. Pjata e parë, biskota e karavidheve, u nxor nga serveri. Për ne të dy. Edhe pse sytë e Markut u hapën, ai heshti. Më pas u servir fileto mignon i gatuar mrekullisht. E pashë duke u hutuar gjithnjë e më shumë teksa derdhej vera më e mirë në shtëpi. “Nuk e kuptoj, Ema,” tha ai me hezitim. Ne ishim këtu vetëm dje. Cila është ngjarja?” “
Be First to Comment