Përshëndetje të gjithëve, Hannah këtu. Kjo histori nuk është e lehtë për t’u ndarë, por mendoj se duhet. Unë jam një nënë 38-vjeçare e dy fëmijëve të mrekullueshëm, shtatë dhe pesë, dhe jam martuar me burrin tim, Lukën, për gati një dekadë.
Si çdo çift, ne kemi pasur ulje-ngritje, por diçka ndodhi së fundmi që më tronditi deri në palcë. Ishim në një udhëtim të shumëpritur në Meksikë, diçka që e kisha planifikuar me përpikëri. Mes fëmijëve, punës dhe jetës së përditshme, rrallë gjej kohë për veten time, e lëre më kohë për t’u rilidhur si çift. Ky pushim supozohej të ishte shansi ynë për t’u çlodhur, për të shijuar shoqërinë e njëri-tjetrit dhe për të rindezur lidhjen tonë. Por thuajse që në momentin që mbërritëm, e kuptova se diçka nuk shkonte me Lukën. Në fillim ishin gjëra të vogla. Do t’i kërkoja të më bënte një foto, diçka që e bëj rrallë, veçanërisht në këtë udhëtim ku u ndjeva mirë për një ndryshim. Unë madje kisha blerë një fustan të ri, i emocionuar për të kapur një moment buzë plazhit. Por çdo herë, ai më largonte, duke thënë se “nuk ishte në humor”. Arsyetova se ai thjesht ishte i lodhur nga udhëtimet. Por e njëjta gjë ndodhi të nesërmen dhe të nesërmen. Filloi të ndihej e çuditshme dhe e lënduar. Një mbrëmje, ndërsa dielli po perëndonte bukur mbi ujë, e pyeta edhe një herë, duke menduar se do ta kuptonte sa e veçantë ishte kjo. Ai këputi, “Jo tani, Hannah” dhe u largua. I zënë ngushtë, e lava atë, edhe pse një nyjë u krijua në stomakun tim. Diçka thjesht nuk ndihej mirë. Pastaj ishte telefoni i tij. E merrte kudo – madje edhe në banjë – dhe e kthente ekranin sa herë që afrohesha. Instinktet e mia më thanë se diçka nuk ishte në rregull, por unë i largova mendimet, duke mos dashur të besoja se ai do të më fshihte diçka. Një pasdite, ndërsa ai ishte në dush, pashë telefonin e tij të shtrirë në krevat. E dija se ishte e gabuar të pushtoja privatësinë e tij, por zorra ime po bërtiste për përgjigje. Zemra duke rrahur, e zhbllokova dhe kalova nëpër mesazhet e tij. Ajo që gjeta më shkatërroi. Në një bisedë në grup me miqtë e tij, ai kishte shkruar: “A mund ta besoni peshën e saj, ajo ende dëshiron që unë t’i bëj fotot e saj? Ku do të përshtatej ajo në foto? Ajo nuk ka qenë e njëjta që nga lindja.” Fjalët ishin si një grusht në zorrë. Ky burrë, burri im, babai i fëmijëve tanë, po më tallte me shokët e tij në një mënyrë që më bënte të ndihesha i pavlerë dhe i poshtëruar. Mendja më nxitoi. Ne kishim kaluar sfida, sigurisht, por kurrë nuk e imagjinoja se ai mendonte kaq pak për mua. E ula telefonin, duke u përpjekur të përpunoj atë që lexova. U ula aty i mpirë, duke ndjerë peshën e tradhtisë dhe trishtimit. Por ndërsa tronditja fillestare u shua, zemërimi zuri vendin e tij. E dija se duhej ta përballoja këtë në mënyrën time. Kështu, hapa telefonin tim dhe shikova fotot që kisha bërë vetë. I postova të preferuarat e mia në Facebook me një mbishkrim ku shkruhej: “Kërkoj një partner të ri për pushime. A jam vërtet kaq jotërheqëse sa edhe burri im nuk do të më fotografojë?” Miqtë e mi dhe madje edhe të njohurit e mi të rastësishëm e vërshuan postimin me mbështetje, duke më quajtur të bukur, duke shprehur tronditjen e tyre për sjelljen e Lukës dhe duke më ngritur lart në mënyrat që kisha nevojë. Kur Luka doli nga dushi, vuri re që humori im kishte ndryshuar. “Gjithçka në rregull?” pyeti ai duke ndjerë tensionin në dhomë. Unë u përgjigja ftohtë, jo gati për të diskutuar atë që kisha gjetur. Të nesërmen, ndodhi diçka që i shtoi një kthesë tjetër kësaj rrëmuje. Pak para udhëtimit tonë, kisha marrë lajmin se një xhaxha që nuk e kisha takuar kurrë kishte vdekur, duke më lënë një trashëgimi të konsiderueshme. Kisha planifikuar ta ndaja lajmin me Lukën si surprizë, por pas asaj që zbulova, vendosa ta mbaja për vete. Më vonë, nëna e Lukës e mori vesh disi dhe ia përmendi atë. Ai hyri me një buqetë me lule, befas i penduar. “Hana, më vjen shumë keq për gjithçka,” tha ai, duke ofruar lulet. I mora pa fjalë, kureshtar të shihja se çfarë do të thoshte më pas. Ai vazhdoi, “Me paratë tuaja të reja, ju mund të punësoni një trajner,
Be First to Comment