Kur fillova të takohesha me një baba beqar, kisha shumë shqetësime; megjithatë

Por në momentin e dytë që kalova nëpër derë, thjesht NGRIA. Jo, nuk kishte ndonjë rrëmujë të madhe apo ndonjë gjë tjetër, ishte diçka SHUMË ME KEQ. Jetesa ime
dhomë Kur fillova të takohesha për herë të parë me Ryan, një baba beqar me tre fëmijë, e dija se do të kishte sfida. Domethënë, tre vajza të reja? Isha gati për zhurmën, kaosin dhe atë energji të vorbullës që sjellin me vete kudo. E dija se mund ta përballoja.

Unë zotëroja shtëpinë time, kështu që kur Ryan u transferua, u hapa hapësirë ​​atyre. Hoqa dorë nga dhoma ime e miqve dhe e ktheva dhomën e pushimit në një dhomë gjumi tjetër – gjithçka për t’i bërë ata të ndihen rehat. Më pëlqeu dinamika jonë e re e familjes. Por nuk isha kurrë gati për atë që ndodhi më pas…

Këtë pasdite, pas një dite të gjatë, brutale në punë, u ktheva në shtëpi. Gjithçka që doja ishte të përplasesha në divan për një minutë, e dini? Por në momentin e dytë që kalova nëpër derë, thjesht NGRIA. Jo, nuk kishte ndonjë rrëmujë të madhe apo ndonjë gjë tjetër, ishte diçka SHUMË MË KEQ. Dhoma ime e ndenjes ishte e mbuluar me vizatime me ngjyra. E kam fjalën për muret, mobiljet, madje edhe dyshemenë. Ngado që shikoja, shkarravitje shumëngjyrëshe kërcenin në hapësirën time dikur të pacenuar. Zemra ime ndaloi.

Atje, në mes të gjithë kësaj, ishin tre vajzat e vogla të Ryan-it – duke mbajtur shënues sikur të ishin të rimishëruar nga Picasso, duke treguar me krenari “kryeveprat” e tyre.

Nuk dija nëse të bërtisja apo të qaja. Unë kisha hequr dorë nga dhoma ime e miqve, e ktheva dhomën time të pushimit në një dhomë gjumi, dhe tani kjo? Shtëpia ime ishte kthyer nga një vend i shenjtë në një galeri arti për duar të vogla. Ndjeva se fytyra më zbehej. Të gjitha ato dyshime që i kisha lënë mënjanë për takimin me një baba beqar, u vërshuan përsëri në atë moment.

Por para se të mund të thoja një fjalë, Ryan hyri pas meje, hodhi një vështrim në skenë dhe qeshi. Ai qeshi! “Unë do të kujdesem për të,” tha ai, duke më dhënë atë buzëqeshjen e qetë dhe të lehtë që disi e bënte gjithçka të dukej sikur nuk ishte fundi i botës.

Vajzat më panë me sy të hapur dhe të pafajshëm, sikur nuk e kishin idenë se vepra e tyre e artit nuk ishte saktësisht e miratuar nga shtëpia. Dhe pastaj më e vogla, Ema, ngriti krahët e saj të mbuluar me shkumësa dhe tha: “Shiko! E bëmë shtëpinë të lumtur!”

Qëndrova aty, i përçarë mes dëshirës për të mbajtur shtëpinë time të paprekur dhe bukurisë së pamohueshme të atyre fytyrave të vogla. Ngadalë, paniku im ia la vendin të qeshurës – të qeshurës së vërtetë, të barkut. Si mund të qëndroja i çmendur? Dhoma e ndenjes mund të jetë dukur si një shpërthim shkumës me ngjyra, por këto vajza kishin sjellë aq shumë gëzim dhe jetë në atë që dikur ishte një shtëpi e qetë dhe e zbrazët.

Aty kuptova: ky kaos, këto rrëmujë të vogla, kjo nuk ishte diçka për t’u frikësuar. Kjo ishte familja. Dhe familjet janë të çrregullta, të zhurmshme dhe plot surpriza – si mure të mbuluara me ngjyra. Sigurisht, dhoma ime e ndenjes kishte nevojë për një pastrim serioz, por zemra ime? Ndihej plot.

Ryan më shkeli syrin teksa mblodhi vajzat dhe tha: “Në rregull, mini Picassos, është koha e pastrimit!” Dhe ashtu, të gjithë kapën një sfungjer dhe iu futën punës, duke qeshur gjatë gjithë kohës.

Pra, po, isha i shqetësuar kur fillova të takohesha me një baba beqar. Por duke qëndruar aty, i rrethuar nga të qeshura, shenja shkumësa me ngjyra dhe shumë dashuri, e dija se isha pikërisht aty ku duhej të isha.