Një pasdite u ktheva në shtëpi më herët se zakonisht. Shtëpia ishte e qetë, pasi Julia ishte ende në punë. Por kur hyra në dhomën time të gjumit, zemra ime u mbyt.
“Julia?” gulçova. “Pse?” Zëri më dridhej, i pushtuar nga pamja.
Ajo u rrudhos në dysheme, duke qarë.
Në moshën 75-vjeçare isha mësuar me qetësinë e ditëve të mia. Kalimi i kohës më kishte lënë në një shtëpi që ndihej shumë e madhe dhe shumë bosh, e mbushur vetëm me kujtime të një jete që dikur kishte qenë plot me dashuri dhe familje. Vajza ime, Gianna, kishte ndërruar jetë tre vjet më parë dhe pesha e asaj humbjeje ishte ende e rëndë në zemrën time. Çdo cep i shtëpisë më kujtonte atë, jetën e gjallë që ishte marrë shumë shpejt.
Djali im, Sebastiani, jetonte larg. Ai kishte jetën e tij, të zënë, të mbushur me punë dhe një familje të tijën. Nuk mund ta fajësoja për rrallësinë e vizitave të tij, megjithëse më mungonte tmerrësisht. Kuptova se si jeta mund t’i tërheqë njerëzit në drejtime të ndryshme, edhe nëse kjo do të thotë që ne rrallë e shohim njëri-tjetrin. Thirrjet e tij, ndonëse sporadike, ishin gjithmonë të mirëseardhura, por asnjëherë nuk e plotësuan boshllëkun që linte mungesa e vajzës sime.
E mbaja veten të zënë në mënyra të vogla—duke blerë sende ushqimore, duke marrë pjesë në mbledhjet javore të klubit të librave dhe duke shkëmbyer gjëra të këndshme me fqinjët. Por nën rutinë ishte një vetmi e dhimbshme që kisha mësuar ta maskoja me një buzëqeshje të sjellshme.
Një pasdite të zakonshme, ndërsa kthehesha nga dyqani ushqimor, e pashë. Një grua e re, e ulur buzë rrugës, duke përqafuar një foshnjë të vogël të mbështjellë me një batanije të konsumuar. Kishte diçka në mënyrën se si ajo e mbante foshnjën, në mënyrë kaq mbrojtëse, që më tërhoqi zemrën. Ajo më kujtoi Gianna-n, në një farë mënyre – e pambrojtur, por e fortë. Fytyra e saj ishte e fshehur, por qëndrimi i saj tregonte një histori lodhjeje dhe dëshpërimi. Ndjeva një tërheqje për t’iu afruar, një ndjenjë që nuk mund ta shpërfillja.
“A keni nevojë për ndihmë, i dashur?” E pyeta butësisht, duke mos dashur ta trembja. Kur ajo ngriti sytë, sytë e saj, të mbushur me pikëllim dhe rraskapitje, takuan të mitë.
“Nuk dua të jem barrë,” pëshpëriti ajo, me zërin që i dridhej, sikur të ishte mësuar të mos pranohej.
“Pa kuptim,” iu përgjigja, duke i ofruar asaj një buzëqeshje të butë. “Ju dhe foshnja juaj keni nevojë për një vend të ngrohtë për të pushuar. Eja me mua.”
Ajo hezitoi për një moment, duke u shtrënguar rreth foshnjës, përpara se të tundte kokën ngadalë. “Faleminderit,” pëshpëriti ajo, zëri i saj mezi dëgjohej.
Ne u kthyem në shtëpinë time në heshtje. Foshnja, një djalë i vogël, u përzje në krahët e saj dhe ajo instinktivisht e mbajti atë më afër. Ndërsa e çova brenda, duke i ofruar një vend në divan, shtëpia u ndje ndryshe—më e ngrohtë, e gjallë. Kishte kaluar shumë kohë që nuk ndihej kështu.
Ngroha pak çaj dhe i dhashë një filxhan. “Si e ke emrin?” e pyeta teksa u ula pranë saj.
“Julia,” tha ajo me zë të ulët, ende duke përqafuar fëmijën e saj. “Dhe ky është Adami.”
I buzëqesha foshnjës, i cili më hapi sytë me sy të gjerë e kureshtar. “Ai është një djalë i pashëm,” thashë, duke u përpjekur të lehtësoja tensionin në dhomë.
Julia dha një buzëqeshje të vogël, të lodhur. “Faleminderit. Ai është gjithçka që kam.”
Në ditët që pasuan, Julia dhe Adami qëndruan me mua. Ajo gjeti një punë në një dyqan ushqimesh aty pranë dhe unë u kujdesa për Adamin ndërsa ajo punonte. Shtëpia, dikur e qetë dhe e zymtë, tani ishte e mbushur me zhurmën e të qeshjeve të vogla të Adamit dhe me zhurmën e këmbëve të tij. E qeshura e tij solli një gëzim që nuk e kisha ndier prej vitesh dhe për herë të parë pas një kohe të gjatë, nuk i tremba orët e gjata të ditës.
Be First to Comment