Pasi u ktheva në shtëpi, zbulova burrin tim dhe ish-partneren e tij duke gërmuar në kopshtin tim.

Unë ngriva, zemra më rrihte në gjoks. “Çfarë varrose?” e pyeta duke më dridhej zëri.

Bashkëshorti im, duke u dukur i çoroditur, më në fund foli. “Nuk është ajo që mendoni. Është… një kapsulë kohe,” pranoi ai, pa më parë.

“Një kapsulë kohe?” E përsërita, i pabesueshëm. “Ju të dy bëtë një kapsulë kohore së bashku?”

Xhenet pohoi me kokë, me shprehjen e saj duke u zbutur. “Ne ishim ende të martuar atëherë dhe menduam se do të ishte kënaqësi të varrosnim diçka dhe të ktheheshim tek ajo në të ardhmen. Ishim të rinj, me shpresë dhe mendonim se do të ishim bashkë përgjithmonë.”

I nguli sytë në vrimën gjysmë të hapur, me mendjen time. Gjatë gjithë atyre viteve, dhe ai kurrë nuk e kishte përmendur këtë? Fakti që Xhenet po qëndronte këtu, duke e gërmuar, ndihej si një grusht në zorrë.

“Unë nuk mendoja se kishte më rëndësi,” vazhdoi im shoq, duke ndjerë tronditjen time. “Por ne morëm një email javën e kaluar nga një avokat – babai i Xhenet-it ndërroi jetë dhe ai na kujtoi për kapsulën në testamentin e tij. Ai e dinte që ne e varrosëm këtu dhe donte që ne ta merrnim atë.”

“Kjo është arsyeja pse erdha,” tha Xhenet qetësisht. “Është një pjesë e së shkuarës, por ne nuk jemi më të njëjtët njerëz. Mendova se mund të sillte mbyllje.”

nuk dija çfarë të thoja. Një pjesë e imja donte t’u thosha të dy të largoheshin, por një pjesë tjetër ishte kurioze. “Çfarë ka brenda?” e pyeta, pa mundur ta ndaloja veten.

Burri im shkëmbeu një vështrim me Xhenetin, më pas u përkul për të nxjerrë një kuti të vogël metalike nga toka. Ishte e ndryshkur, e konsumuar nga koha, e megjithatë… mbante një peshë shumë më të madhe se përmasat e saj.

Ndërsa e hapën, gjëja e parë që pashë ishte një fotografi. Ishin prej tyre, më të rinj, me krahë rreth njëri-tjetrit, duke buzëqeshur sikur kishin gjithë botën përpara. Më përdredh stomaku. Kishte letra, xhingla dhe diçka që dukej si një bizhuteri – një unazë e vjetër martese.

Por më pas, në fund të kutisë, ishte diçka që më la pa fjalë.

Një çorape e vogël për fëmijë.

Ndjeva se gjunjët e mi u dobësuan ndërsa e shikoja. “Çfarë është kjo?” Pëshpërita, mezi merrja frymë.

Sytë e Xhenetit u mbushën me lot. “Ne kurrë nuk i thamë askujt,” tha ajo me zërin e saj. “Isha shtatzënë… e humbëm foshnjën përpara se t’i mbanim ndonjëherë. Ajo çorape ishte gjithçka që na kishte mbetur.”

Mbi kopshtin ra heshtja ndërsa pesha e pikëllimit të tyre të përbashkët u vendos mes nesh. Nuk ishte thjesht një kapsulë kohe – ky ishte një kujtim i një jete që nuk ishte kurrë. Një jetë që nuk e dija kurrë se burri im kishte vajtuar.

Dhe në atë moment e kuptova pse duhej ta gërmonin.